Zoals je hebt kunnen lezen heb ik tijdens mijn eerste zwangerschap het vrij makkelijk gehad met mijn psoriasis. Het verbeterde zelfs. Na afloop kon ik mijn lol op, want toen barstte het in alle hevigheid los. Een bezoek aan de dermatoloog kon niet uitblijven.
Nog voor ik zwanger wilde worden van mijn tweede kind heb ik tijdens een bezoek aan mijn dermatoloog gevraagd hoe het nu eigenlijk in elkaar stak op het moment dat ik zwanger wilde worden. Mijn dermatoloog legde uit dat ik dat eigenlijk niet zoveel hoefde, maar op het moment dat ik zwanger was moest ik absoluut langs komen. Op dat moment gebruikte ik alleen maar zalven en die gebruikte ik dagelijks.
Toen ik eenmaal zover was heb ik direct de dermatoloog gebeld en kon ik langs komen. Aangezien ik het allemaal goed onder controle had werd besloten om dan maar te stoppen met de zalven en te kijken wat er dan gebeurt. Tijdens mijn eerste zwangerschap was dat immers ook goed gegaan. Op het moment dat het dan niet goed gaat, dan moest ik zeker terug komen.
Ik had geluk, want ook nu liet de psoriasis me met rust. Ik vroeg me op een bepaald moment zelfs af of het niet mogelijk is om constant een beetje zwangerschapshormoon te krijgen, zodat je er altijd zo bijkunt blijven lopen. Het zou voor mij in ieder geval een uitkomst zijn.
Maar ja, toen was het natuurlijk ook weer tijd om te ontzwangeren en ik zag het lijk al dragen. De vorige keer had ik een vreselijke uitbraak en daar wilde ik niet naar terug. Gelukkig wist ik deze keer eerder wat me te doen stond, dus voor de uitbraak in alle hevigheid losbarstte had ik mijn zalven gelukkig alweer gevonden.
Voor mij was zwanger zijn helemaal top. Even niet hoeven smeren, zonder dat dit grote consequenties oplevert. Maar ik besef me dat ik daarmee geluk heb... Ik hoop voor iedere psoriasispatiënt dat hij of zij dezelfde ervaring op kan doen als ik, maar dat hebben we natuurlijk niet voor het zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten