De eerste keer toen ik zwanger was, had ik wel psoriasis, maar die verwaarloosde ik. Of beter gezegd hij stoorde me niet en was dus op een niveau, waarop ik de ziekte goed aan kon. Toen ik zwanger werd, moest ik dus wel even mijn hard vast houden, want ja wat zouden de hormonen gaan doen.
Ik had geluk, want de ziekte bevond zich op een voor mij acceptabel niveau, maar werd nu zelfs nog minder. Mijn knieën die ik eigenlijk sinds ik psoriasis heb niet meer schoon heb gezien, begonnen schoon te raken en ook de plekken op mijn ellebogen verbeterde. Daar was ik ontzettend blij mee.
Helaas bleef het niet zo. Toen mijn eerste kind eenmaal geboren was, duurde het even maar toen brak de psoriasis in alle hevigheid uit. Overal had ik plekken en ik was de wanhoop nabij. Ik had op dat moment geen idee wat ik er nog aan moest doen. Mijn oude dermatoloog was inmiddels met pensioen gegaan en ik kreeg een andere. Het was me nogal een regime wat ik kreeg, maar liefst 5 verschillende zalven, voor mijn huid en mijn hoofdhuid en de mededeling om drie keer per dag te smeren. Dat was me nogal een aanpassing, maar het lukte me.
Na een aantal weken dit regime te hebben gevolgd, moest ik terugkomen en werd het tijd voor mij om lichttherapie te krijgen. Tien weken lang ging ik drie keer per week naar het ziekenhuis om belicht te worden en het werkte. Na die weken was ik zo goed als schoon. Alle moeite was niet voor niets geweest.
Alle zalven moest ik blijven gebruiken en daar had ik even niet op gerekend. Mijn vorige dermatoloog nam het allemaal niet zo nauw en nu kreeg ik een zak met zalf en had ik een ijzeren discipline nodig om dat regime ook waar te kunnen maken. Dat zette me wel aan het denken, want had ik bij de vorige zwangerschap niets gebruikt en hoefde ik me dus ook geen zorgen te maken over de ongeboren vrucht. Dat werd bij de tweede toch wel een beetje anders....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten