De eerste keer dat ik lichttherapie kreeg heb ik bijna een jaar in de cabine gestaan. Eerst twee keer in de week, later een keer in de week. Toen ik voor de tweede keer aan deze kuur moest beginnen stond ik niet erg te juichen. Maar er was een verschil, een groot verschil. De tweede keer duurde het tien weken, toen ik weer zo goed al schoon mijn therapie beëindigde. En dat kwam eigenlijk door 1 ding: ontschilferen.
De eerste keer kreeg ik vaseline met salicylzuur die ik op de plekken moest smeren. Maar met de frequentie waarop ik moest smeren stond ik met schilfers in de cabine. Dat zorgt ervoor dat het ligt niet goed tot de plekken door kan dringen en dat heeft tot gevolg dat het licht zijn werk niet naar behoren kan doen.
De tweede keer kreeg ik verschillende zalven die ik 3 keer per dag moest smeren. Als ik dat een aantal weken had gedaan mocht ik komen voor de therapie . Mijn schilfers waren tot een minimum bewerkt of zelfs helemaal weg. Door de combinatie van zalven en licht zat mijn psoriasis er zo onder.
Het schetste mijn verbazing dat de verpleger die mij in de cabine zette eens tegen me zei dat de patiënten van de andere dermatoloog, die in het ziekenhuis werkte dit niet voorschreef. En volgens hem was het verschil overduidelijk. Patiënten van de 1 boekte beter en sneller resultaat dan de ander.
Ontschilferen is belangrijk als je wil dat het licht goed door kan dringen. Smeren is niet leuk, maar je hebt wel je gang naar het ziekenhuis er sneller op zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten