Mijn diagnose

Ik had wat schilfers op mijn hoofdhuid en ook in mijn wenkbrauw. Daarmee ging ik naar de huisarts. Ik kreeg een shampoo en een zalfje mee, maar hij zei er direct bij dat hij hoopte dat het zou werken, omdat het anders weleens psoriasis kon zijn. Ik ging aan de slag, maar het haalde weinig uit.

Het werd niet minder. Het werd zelfs erger en de volgende keer dat ik bij de huisarts kwam, had ik niet alleen schilfers in mijn wenkbrauw en op mijn hoofdhuid, maar zat mijn hele romp onder de rode schilferende plekken. En ja, toen kon de huisarts er niet meer omheen. Psoriasis was het, kreeg ik te horen en hij verwees me door naar de dermatoloog in het ziekenhuis. 

Ik weet nog goed dat ik buiten stond met mijn doorverwijzing en niet begreep waarom de huisarts de eerste keer had gezegd dat hij niet hoopte dat het psoriasis was, omdat ik dan verder van huis zou zijn. Hoe erg kon het nou zijn een paar van die schilferende plekken? Al snel verloor ik die naïviteit. Psoriasis was niet te genezen en het hield nooit op. Maar dat waren dingen, die ik toen nog niet wist.

Dat jaar begon ik met zalven en lichttherapie en toen ik dat achter de rug had bleven er een paar kleine plekjes over. Nooit meer zou mijn huid helemaal gaaf zijn en nooit zou ik meer zonder die middelen kunnen, als ik de vrijheid wil houden om te doen wat ik wil doen. 

Ik kwam er dat jaar ook achter dat die schilferende plekken, de schilfers in huid, de jeuk en soms de bloedende plekken nog niet eens het ergste zijn. Nee, het is vooral de reactie van andere die ervoor zorgt dat je je als patiënt schaamt en je probeert te bedekken als je met vreemden bent of nieuwe mensen ontmoet....