Reacties van anderen

O, wat was ik naïef, toen ik de huisartsenpraktijk uitliep met de diagnose Psoriasis. Mijn huisarts had mij bij het eerste vermoeden al direct gezegd dat het een hele vervelende ziekte is. Maar toen ik die dag de praktijk uitliep was mijn gedachte: Hoe erg kan het zijn? Je hebt plekjes en jeuk. Maar al heel snel moest ik daarop terug komen.

Tegenwoordig zeg ik dat de ziekte op zich nog wel meevalt, maar dat het vooral de reacties zijn van andere die het erg maken. De jeuk, het bloeden en de schilfers vind ik uiteraard ook geen pretje, maar niets zo erg als de reacties. Vanwege die reacties ga je vervolgens weer aan het verstoppen. Ga je niet naar het zwembad en loop je op een warme dag ook met lange mouwen aan.

Mensen waar je mee staat te praten en die alleen maar naar je haargrens staren, terwijl het meestal in een gesprek wel zo aardig is om iemand in de ogen te kijken. Mensen die hun arm snel wegtrekken als je je arm op tafel legt, omdat ze bang zijn dat het besmettelijk is. Of die het zien en direct een stap naar achteren doen. Inmiddels denk ik dat ik het allemaal wel mee heb gemaakt, wat niet wil zeggen dat het me niets meer doet.

Ik ben niet van steen en het raakt me dus zeker wel. Maar ik ben ook van mening dat je moet proberen om je eigen leven te leiden. Dat je dus moet proberen om het van je af te zetten en te doen waar je zin in hebt. In de zomer loop ik met korte mouwen en als ik op de top van mijn kracht zit, ga ik zelfs met mijn kinderen zwemmen, terwijl ik een uitbraak heb. Lees wel: als ik op de top van mijn kracht zit.

Uit het oog

Het is een hele tijd geleden dat ik hier heb geschreven. Terwijl op het gebied van psoriasis genoeg te vertellen valt. Ook over mijn eigen ziektebeeld natuurlijk. De missie om zoveel mogelijk informatie te geven over psoriasis is er nog steeds.En dus is voor mij streven om weer met grote regelmaat weer te posten. Je hoort dus nog van mij.